Totalna magia

Niedawno, niedawno temu cały świat zadrżał z podniecenia – oto sonda wylądowała na Marsie! Miliony oczu błyszczących ciekawością i ekscytacją wpatrzyło się w zdjęcia dostarczone przez "Perseverance". A zdjęcia owe przedstawiały... Nieciekawe, bure pustkowie na suchym, jałowym kamulcu krążącym w lodowatej przestrzeni kosmicznej. Wielkie mi rzeczy!

Pewnie się obruszyłeś: Jak możesz tak mówić, Bestio?! Przecież to Mars, to inna planeta! To kosmos!

No dobra. A co, Ziemia nie jest w kosmosie?

Ale to nie to samo. Ziemia jest taka... tutejsza. Zaściankowa. Pospolita. Nie to, co inne światy, które na pewno skrywają bogactwo nieznanych form życia...

Skąd wiesz? Bo oglądałeś "Gwiezdne Wojny" i "Avatara"?

Naukowcy mówią, że to możliwe...

Między "na pewno" a "możliwe" jest kolosalna różnica. Niemal tak kolosalna jak różnica między Ziemią a Marsem.

Ale przecież Mars jest fascynujący!

W jakim sensie?

No... Jest daleko... i w ogóle...

I?

Jakby to powiedzieć? Weź taki na przykład brylant. Może być niepozorny, taki ot, bezbarwny okruch, mniej ciekawy od ładnie oszlifowanej cyrkonii czy choćby szkiełka. Ale to brylant - a w brylancie jest jakby magia. Wręcz poezja. Tak samo jest z Marsem. Jeden tamtejszy kamień jest sto razy cenniejszy niż najszlachetniejszy ziemski klejnot.

A więc uważasz, że na Ziemi nie ma poezji?

Poezja zniknęła wraz z magią. A mówiąc dokładniej - zniknęła, kiedy ludzkość uświadomiła sobie, że magia nigdy nie istniała.

A dlaczego, twoim zdaniem, marsjańskie kamulce są bardziej poetyczne?

...

Powiem ci, dlaczego. Jeśli na Marsie jest jakakolwiek magia i poezja, pochodzą one z Ziemi. Czy nie uważasz za romantyczne, że starożytni nazwali go Czerwoną Planetą, nie wiedząc nic o wyglądzie jego powierzchni? Jest ona faktycznie czerwonawa dzięki związkom żelaza, czyli pierwiastka, z którym wiązali go od wieków astrolodzy i alchemicy. A żelazo idealnie nadawało się na atrybut Marsa, boga wojny, bo nie tylko nadaje krwi czerwony kolor, ale służy też do wyrobu broni przeznaczonej do jej rozlewania. Nazwij to przypadkiem - albo poezją.

Sama przyznałaś, że to w kosmosie jest magia!

Chwila. Opuść głowę i przyjrzyj się temu, co leży ci pod nogami, bo depczesz coś nieskończenie cenniejszego niż brylanty, o których wspomniałeś.

Niby co? Śnieg?

Dla ciebie śnieg jest pospolity, a przecież jedna śnieżynka jest bardziej kunsztowna niż najbardziej finezyjne dzieło najzdolniejszego jubilera. Weź lupę i spójrz na ten kruchy filigran... Wystarczy jeden oddech, by zniszczyć tę idealną symetrię. Przez tę ulotność jest drogocenny niczym perła, którą wypiła, rozpuściwszy w occie, królowa Saby.

Każdy płatek jest arcydziełem - i każdy nosi podpis Artysty.

Jaki podpis?

Taki sam jak na kwiatach lilii

albo szafirach gwiaździstych.

To Imię i tytuł.

Co więcej, te mikroskopijne klejnoty powstały nie z jakiegoś prozaicznego węgla, ale z życiodajnego elementu - z wody. Swoją drogą - czyż nie ma poezji w samym słowie "żywioł"? Życie jest uzależnione od wody, choć samo w sobie jest ogniem.

Nie przesadzaj już z tą poezją...

To przecież czysta biochemia. Pomyśl: ogień - jak żywa istota - musi jeść, to znaczy mieć paliwo, i oddychać, to znaczy mieć tlen. Jeśli odbierzesz człowiekowi choć jeden z czterech żywiołów (płody ziemi do jedzenia, wodę do picia, powietrze do oddychania, odpowiednią temperaturę) - umrze, czyli w przenośni: zgaśnie. To naukowe fakty, które potwierdzi każdy specjalista badający procesy zachodzące w komórkach.

Do czego zmierzasz?

Ziemia jest najbardziej niepopolitym miejscem we Wszechświecie. Odwracanie się od niej, by wytrzeszczać oczy w kierunku zimnej próżni, to skrajna forma ojkofobii. Rozejrzyj się po najbliższej okolicy, jeśli szukasz poezji. Dotknij tego, co jest na wyciągnięcie ręki, jeśli szukasz magii. Pochyl głowę, jeśli szukasz cudów.